نیلوفر: Ipomoea
خانواده : Convolvolaceae
نام انگلیسی: Morning glory
گیاهی یک ساله یا چند ساله است که تا دمای C°F)-7° (-20 مقاوم می باشد. نیلوفرها از جمله گیاهانی هستند که ساقه ای علفی دارند و سریعاً رشد می کنند. در روزهای آفتابی صبح ها گل هایشان باز و عصرها بسته می شوند. گل شیپوری دهانه ای پهن و گرد قیفی شکل دارد. فصل گل دهی این گیاه تابستان است. نیلوفر سه رنگ (I.tricolor ) گیاه یک ساله بسیار معروفی است که گل های بزرگ سایه هایی از رنگ آبی
و زیبای آن ارغوانی، صورتی، قرمز و سفید دارند و معمولاً گلوی آنها سفید یا زرد است. برخی از واریته های معروف آن نیز بفروش می رسند که دارای برگ های قلبی شکلی بوده و ساقه های نرم پیچنده آنها حدود ۳۰۰ سانتیمتر رشد می کند. نیلوفر نیل(I.nil) و واریته های آن شبیه به گونه قبلی هستند. نیلوفرمون فلاور(I.moon flower) (نیلوفر آلبا)( I.alba) گل های سفید معطری به اندازه ۱۵ سانتیمتر دارد که بر روی ساقه های نرم و انبوهی به اندازه ۹۰-6۰ سانتیمتر قرار گرفته اند. گلها پس از غروب خورشید باز شده و تا
صبح روز بعد باز می مانند. پیچک(cypress vine) یا کاردینال بالارونده(Cardinal climbcr) (نیلوفر کواموکلیت)( I. quamoclit) شاخ و برگ های کاملا تقسیم شده کشیده و ظریفی دارد؛ گل های آن بشکل استوانه های قرمز ظریفی است که به صورت ستاره های قیفی شکل در آمده اند.
نیلوفر چند ساله اکومینا(I.acuminata) تا گل هایی به رنگ آبی روشن دارد. گلها به صورت دسته هایی به پهنای ۱۲-۷ سانتیمتر هستند که زمانی که باز می شوند آبی روشن و هنگام پژمرده شدن به رنگ صورتی می شوند. ارتفاع گونه هایی از آن که سریعاً رشد می کنند، ممکن است به ۹۰ سانتیمتر برسد. می توان از طریق بذر، قلمه، خوابانیدن شاخه ها در زیر خاک یا تقسیم گیاهان قدیمی گیاهان جدیدی را بوجود آورد.
کاشت گل های نیلوفر نسبتاً آسان است. آنها خاک معمولی، نور کامل خورشید و آب متوسط لازم دارند پس از آخرین سرما پیش بینی شده، دانه ها را در باغ بکارید. اگر شما غلاف سخت دانه را با یک چاقو یا سوهان خراش دهید یا اگر چند ساعت قبل از کاشت، دانه ها را در آب گرم خیس نمائید جوانه زدن آنها سریعتر صورت می گیرد.
سازید. در نواحی سرد زمستانی در تابستان، و در مناطق گرم تابستانی و کاملاً معتدل زمستانی در اوایل پائیز گیاهان را در نور کامل خورشید بکارید. این گیاهان از آغاز رشد در فصل بهار تا حدود ۹ هفته پس از پایان گل دهی به آبیاری مرتب و منظم نیاز دارند؛ پس از آن، گیاهان کاشته شده و ریشه گرفته را در طول تابستان به طور متوسط آبیاری نمائید. حدوداً هر ۳ سال یکبار زمانیکه این گیاهان به کپه های انبوهی تبدیل شدند آنها را تقسیم می نمایند. ریزوم های (ساقه های زیرزمینی) آنها را با یک چاقوی تیز، تقسیم نموده و بخش های سالم آنرا که به خوبی شاخ و برگ تولید می کنند را مجددا می کارند .
زنبق های فاقد ریش که در بیشتر مناطق رشد کرده و انبوه می شوند عبارتند از:اسپوریا(I.spuria )، لوئیزیانا (. I.louisiana) سیبریایی(I.siberian) و ژاپنی، گل های افراشته و مهمیزدار آنها شبیه به زنبق های آلمانی است که در گلفروشی ها عرضه می شوند. آنها به رنگ های سفید، زرد و سایه هایی از نارنجی، رگه هایی از قهوه ای، و سایه های روشن تا تیره ای از آبی و ارغوانی هستند. بیشتر آنها بر روی کاسبرگ های آویخته خود لکه هایی به رنگ زرد متضاد دارند. ساقه های گلدار منشعب نزدیک بهم آنها به اندازه ۱۵۰ - ۹۰ سانتیمتر ارتفاع دارند و در بالای برگ های صاف و باریک خود گل هایی ایجاد می کنند. زنبق های لوئیزیانا، گل های پهن و بزرگ دارند؛ انواع معمولی و آویخته آنها نیز تقریباً همینطور هستند. گل های آنها بسیار زیباتر از گل های اسپوریا است و رنگ های بسیاری دارند ساقه های گلدار آنها به صورت منشعب و به ارتفاع ۱۵۰-6۰ سانتیمتر رشد می کند؛ برگ های آنها ظریف بوده، اما استحکام کمتری نسبت به برگ های اسپوریا دارند.
زنبق های سیبریایی به رنگ های سفید، آبی و سایه های از بنفش رنگ های ترکیبی، صورتی و رنگ های قرمز شرابی دارند . گل های زیبا و آویزان آنها به خوبی در نوک ساقه های باریک به ارتفاع ۱۲۰- 6۰ سانتیمتر به وجود می آیند. شاخ و برگ های آن به آن به شکل کپه های پر پشت و ضخیم و سبز رنگ هستند.
زنبق های ژاپنی از نظر اندازه گل می توانند زیباترین گل ها در میان بقیه باشند: گل های پهن کم پر یا پر پر آنها به اندازه ظروف سالاد هستند. رنگ آنها همانند زنبق های سیبریابی است، اما علاوه بر این دارای نقوش رگه مانند ظریف و طرح های ترکیبی زیبایی با شاخ و برگ های او بزان و ظریف می باشند.
سه نوع از چهار گروه زنبق های فاقد ریش معروف از قبیل سیبریایی، لوئیزیانا و ژاپنی به خاکی احتیاج دارند که در طول فصل رشد و گل دهی دائماً مرطوب باشد. زنبق های لوئیزیانا و ژاپنی در خاک باتلاقی حواشی برکه ها یا جویبارها رشد می کنند و به خاک خنثی تا تقریباً اسیدی نیاز دارند (به زنبق های ژاپنی باید خاک اسیدی داد)، زنبق های سیبریایی را در نور کامل خورشید می کارند، اما انواع لوئیزیانا و ژاپنی را در مکانی سایه روشن باید کاشت. زنبق های لوئیزیانا در نواحی مرطوب و مناطقی، که دمای آنجا در زمستان به زیر C°F)-23° (-10 نمی رسد به خوبی رشد می کنند. زنبق های سیبریایی و ژاپنی تا دمای C°F)-37° (-35 مقاوم می باشند و در مناطق با تابستان های گرم یا زمستان های معتدل از رشد مطلوب آنها کاسته می شود. در اواخر تابستان تا اوایل پائیز این گیاهان را تقسیم می نمایند . انواع سیبریایی وقتی در خاک مستقر می شوند، بزرگترین و انبوه ترین کپه ها را به وجود می آورند . اول ژاپنی و لوئیزیانا به تقسیم مکرر بیشتری نیاز دارند اما کمتر از زنبق های ریش دار باید آنها را تقسیم کرد.
زنبق های اسپوریا نسبت به دیگر انواع فاقد ریش به آب کمتری نیاز دارند؛ وهمانند دیگر زنبق های ریش دار بلند باید مورد مراقبت قرار گیرند. در اوایل پائیز این گیاهان را باید تقسیم کرد.