فاصلۀ کاشت نهال گردو در باغهای نیمه گسترده 

فاصلۀ کاشت درخت گردو در شکل جامی کلاسیک، فاصلۀ درختهای گردو در باغهای نیمه گسترده و گسترده، بر حسب تعداد درخت در واحد سطح متفاوت است.

در باغهای گسترده از 10×10، 11×11، تا 12×12 متر و در جوزستانهای نیمه گسترده از 7×7، 7×8 تا 8×9 متر بین درختها از هر طرف فاصله داده می شود. چون میزان تولید سالانۀ محصول با تعداد درخت در هکتار نسبت مستقیم دارد، در باغهای گسترده به علت کمتر بودن تعداد درخت میزان تولید محصول نیز در سالهای اول کمتر است و در نتیجه برگشت سرمایه نیز دیرتر خواهد بود و برعکس.

در جدول 2.1 مشاهده می شود که در یک جوزستان بالغ، با افزایش هر مترمربع از هر طرف به فاصله کاشت درخت، میزان باردهی درخت نیز یکسال به تأخیر می افتد. برای مثال، جوزستان نیمه گسترده ای با 7×7 متر فاصله، از سن 10 سالگی به بعد همه ساله 3200 کیلو محصول داده است. حال آنکه از باغ گسترده ای با فاصلۀ 11×11 متر بین درختها، پس از 14 سال همین مقدار محصول به دست آمده است.

شرایط عملی برای کاشت درخت با تراکم بیشتر در واحد سطح

یادآوری می شود که تراکمهایی که در جدول ارائه شده است اغلب برای ارقامی از گردو مانند ماربو و فرانکت مناسب اند که زودتر به بار می نشینند، زیرا برگشت سرمایه در پیاده کردن این سیستم برای ارقام دیگری مانند پاریزین و مابیت که معمولا 2 تا 3 سال بعد از فرانکت به بار می نشینند دشوارتر خواهد بود.

به این نکته باید توجه داشت که جوزستان هنگامی موفق محسوب می شود که روشهای به زراعی در آن صحیح و کامل اجرا شوود و با عوامل محدود کننده ای مانند نامناسب بودن جنس خاک و عدم تقویت آن، مبارزۀ ناقص با آفات و بیماریهای گیاهی، سهل انگاری در هرس درختها، کامل نبودن تغذیه و آبیاری باغ و برداشت و غیره، مواجه نباشد.

کاشت گردو به سیستم مربع با تأکید بیشتر توصیه می شود، زیرا با حذف یک در میان درختها آسانتر می توان فاصلۀ بین آنها را زیادتر کرد، بدون آنکه ترکیب باغ به هم بخورد.

چون معمولا درختهای گردو پس از 13 تا 15 سال به نسبت حاصلخیزی خاک ضخیم تر می شوند و شاخه های درهم برای یکدیگر مزاحمت ایجاد می کنند؛ کمبود نور نیز سبب خشکیدگی برگها و شاخه ها در مناطق میوه دهندۀ درخت می شود.